Skip to content Skip to left sidebar Skip to right sidebar Skip to footer

Ditë: 5 Nëntor 2025

Elbasani kujton Ditën Botërore të Gjuhës Rome

Para godinës së Bashkisë Elbasan u zhvillua sot një aktivitet për të kujtuar Ditën Botërore të Gjuhës Rome, një ditë që thekson rëndësinë e ruajtjes së gjuhës dhe kulturës rome si pjesë e trashëgimisë sonë të përbashkët.

Elbasani përbëhet nga një komunitet i gjerë rom, i cili prej vitesh kontribuon në jetën shoqërore, kulturore dhe ekonomike të qytetit. Në këtë kuadër, Bashkia Elbasan ka qenë gjithmonë e angazhuar në mbështetjen e projekteve dhe nismave që promovojnë përfshirjen sociale, diversitetin kulturor dhe ruajtjen e identitetit të këtij komuniteti.

Elbasani është i vetmi qytet në Shqipëri ku gjuha rome mësohet si lëndë mësimore në dy shkolla 9-vjeçare: “Hamit Mullisi” dhe “Abdyl Paralloi”, duke e kthyer këtë nismë në një shembull të mirë të ruajtjes së gjuhës dhe përfshirjes kulturore përmes arsimit.

Gjatë aktivitetit foli edhe mësuesi i gjuhës rome, Raxhi Rakipi, i cili theksoi rëndësinë e kësaj dite dhe vlerën që gjuha ka në ruajtjen e identitetit dhe kulturës rome.

Në vijim, u zhvilluan prezantime kulturore dhe aktivitete me nxënës, që përmes fjalëve dhe shprehjeve në gjuhën rome përcollën mesazhe sensibilizuese për ruajtjen dhe promovimin e kësaj gjuhe.

Ky aktivitet u organizua me mbështetjen e Bashkisë Elbasan dhe në bashkëpunim me përfaqësues të komunitetit dhe organizatave rome.

Kalaja e Elbasanit, 2000 vjet histori

Një udhëtim përmes 2,000 viteve historie në Kalanë e Elbasanit

Në mes të qytetit të Elbasanit, Kalaja ngrihet me krenari, duke ruajtur shekuj historie mbi themelet e saj. Muret e forta dhe kullat mbrojtëse flasin për një të kaluar të gjallë, ku çdo gur mban kujtime të betejave, tregtisë dhe jetës së përditshme të qytetit. Kalaja, e konsideruar një nga më të mëdhatë fushore në Ballkan, ofron një udhëtim ku vizitori ndjen bashkëjetesën e kulturave dhe kohëve të ndryshme, nga periudha Ilire dhe Romake, tek ajo Bizantine dhe Osmane.
Rrugicat e brendshme, portat historike dhe objektet brenda saj të çojnë hap pas hapi drejt vendeve që tregojnë trashëgiminë fetare, kulturore dhe urbane të qytetit. Kur e sheh nga afër, kupton se kjo kala nuk është thjesht një monument, është një udhëtim i gjallë përmes kohës, që lë tek çdo vizitor ndjesinë e madhështisë së së kaluarës dhe lidhjes së saj me jetën e sotme.

Porta Jugore: Hyrja në histori dhe dy çezmat e freskëta

Porta Jugore është hyrja kryesore e kalasë, ndërtuar mbi themele Bizantine, Arbërore dhe Ilire-Romake, dhe rimodeluar gjatë periudhës Osmane. Harku prej guri dhe tullash tregon arkitekturën ushtarake të shekullit XV–XVI dhe mban kujtesën e Rrugës Egnatia, ku pikërisht këtu kalonin karvanët që lidhnin Durrësin me Selanikun dhe Kostandinopojën.
Në këtë portë ndodhen edhe dy cezmat, që ofrojnë ujë të freskët çdo orë të ditës, duke i dhënë një gjallëri të veçantë kalasë, dhe ku vizitorët mund të ndalen për ta shijuar dhe përjetuar freskinë e tij.

Kulla e Sahatit: Simboli i Qytetit

Në mes të mureve të kalasë, Kulla e Sahatit ngrihet krenare, duke dominuar qendrën e Elbasanit.
E ndërtuar në shek. XIX, ajo shërbente si orientim për qytetarët dhe tregtarët.
Kulla ka formë katrore dhe në majë mban orën mekanike të punuar nga mjeshtër vendas.
Ajo përfaqëson fillimin e jetës urbane moderne në Elbasan.

Xhamia Mbret: Trashëgimi e besimit dhe artit

Xhamia Mbret, ndërtuar rreth vitit 1492 nga Sulltan Bajaziti II, është një nga xhamitë më të vjetra në Shqipëri. Kupola qendrore, minarja e hollë dhe afresket e brendshme tregojnë bashkëjetesën fetare dhe pasurinë kulturore të qytetit.

Rruga Egnatia: Gjurma e antikitetit

Rruga Egnatia, ndërtuar nga romakët mbi themelet ilire, kalon ende brenda kalasë. Kalldrëmet origjinale tregojnë se këtu kalonin tregtarë, ushtarë dhe udhëtarë, duke e bërë Elbasanin një qendër të gjallë komunikimi mes Perëndimit dhe Lindjes.

Shtëpia e Aleksandër Xhuvanit: Galeria e Arteve

Shtëpia e gjuhëtarit dhe arsimtarit të njohur Aleksandër Xhuvanit sot funksionon si Galeria e Arteve të Elbasanit. Ndërtesa ruan atmosferën tradicionale me oborr të gurtë dhe dritare druri, dhe ekspozon piktura dhe skulptura nga artistë vendas.

Shtëpia Muze e Kostandin Kristoforidhit

Kjo shtëpi muze prezanton jetën dhe veprën e rilindësit Kombëtar Kostandin Kristoforidhi, përkthyesi i parë i plotë i Biblës në shqip. Dorëshkrime, libra dhe objekte personale tregojnë trashëgiminë e tij gjuhësore dhe kulturore.

Kisha Shën Mëria dhe Banesa e Kongresit të Elbasanit

Në të njëjtin kompleks ndodhen Kisha Ortodokse e Shën Mërisë, Banesa ku u mbajt Kongresi i Elbasanit dhe varri i Kristoforidhit. Këtu u hodhën themelet e shkollës normale shqipe, duke shënuar një moment historik për arsimin dhe kulturën kombëtare.

Rrugicat dhe shtëpitë karakteristike

Vizita përfundon duke ecur në rrugicat me kalldrëm dhe shtëpitë tradicionale elbasanase. Ballkonet prej druri, dritaret e vogla dhe portikët e mbushur me lule krijojnë një atmosferë autentike, ku historia dhe jeta e përditshme bashkohen natyrshëm.
Kalaja fushore e Elbasanit nuk është thjesht një monument, por një dëshmi e gjallë e kulturës dhe shpirtit shqiptar. Udhëtimi përmes saj të lidh me 2,000 vite historie, duke ofruar një pamje të qartë të rëndësisë strategjike, kulturore dhe urbane të qytetit, dhe një përvojë të paharrueshme për çdo vizitor.

Kalaja nuk tregon vetëm historinë, ajo të fton të ndjesh, të imagjinosh dhe të mbash me vete magjinë e një vendi që ka jetuar përmes shekujve.

Bukaniku

Shpati në lartësi: Një udhëtim drejt majës së Bukanikut

Në zemër të Shpatit, vetëm pak kilometra larg Elbasanit, shtrihet Gjinari, porta drejt majës së Bukanikut dhe një nga udhëtimet më mbresëlënëse malore të kësaj zone.
Rruga nga Elbasani drejt Gjinarit është rreth 21 kilometra, një udhëtim i shkurtër me makinë që zgjat rreth 35 minuta. Rruga e ngushtë me kthesa të shumta e bën udhëtimin plot pamje mahnitëse. Pyjet e dendur, ajri i pastër dhe aromat e lëndinave të freskëta të japin ndjesinë se po hyn ngadalë në një botë tjetër, larg zhurmës së qytetit.
Në rreth 900 metra lartësi mbi det, ndodhet qendra e fshatit Gjinar, një prej zonave më të njohura malore të krahinës së Shpatit. Prej këtu nis udhëtimi drejt majës së Bukanikut, një shteg që përfshin rreth 5.7 kilometra në një drejtim dhe një disnivel prej 900 metrash, me majën që ngrihet në 1831 metra mbi nivelin e detit.
Fillimi i rrugës është i butë e i qetë. Kalon nëpër një pyll me pisha të larta që lëkunden lehtë nga era, ndërsa drita e diellit shpon kurorat e tyre dhe krijon rrugica të ndritshme mbi dhe. Aroma e rrëshirës dhe qetësia e pyllit e bëjnë çdo hap të këndshëm.
Në një pikë panoramike, Gjinarin e sheh si një fshat të vogël që humbet mes gjelbërimit, ndërsa përtej tij, fushat e Elbasanit duken si një qilim i shtrirë nën dritën e diellit. Është pamja e parë që të bën të ndalosh për të vlerësuar madhështinë e natyrës.
Më tej, shtegu të çon drejt vendit të quajtur “te Sharret”, ku ndodhet një burim i mrekullueshëm uji që del nga shpatet e Bukanikut, aq i pastër dhe aq i ftohtë sa të zgjon çdo qelizë. Tingulli i ujit që përplaset mbi gurë i jep udhëtimit një ritëm të qetë dhe të harmonishëm.
Pas “Sharreve”, rruga bëhet më e pjerrët, duke kaluar nëpër një pyll mahnitës me ahe dhe pisha që krijojnë një korridor natyror plot hije e aromë druri. Në këtë pjesë, bora fillon të shfaqet, fillimisht në copa të vogla që shkëlqejnë nën diell, e më pas gjithnjë e më e dendur sa ngjitesh më lart. Shtegu bëhet më i bardhë dhe pamjet më madhështore, ajri i ftohtë e i pastër të jep forcë për të vazhduar.
Në rreth 1500 metra lartësi ndodhet Liqeni i Bukanikut, një perlë e fshehur e natyrës. Uji i tij i kthjellët reflekton majat përreth, ndërsa në buzë të liqenit bora shpesh qëndron edhe në pranverë. Ky është vendi ku ndien qetësinë absolute të malit, përpara ngjitjes finale drejt majës.
Segmenti i fundit është më i pjerrët, me rreth 330 metra disnivel, dhe kërkon durim e qëndrueshmëri. Maja e Bukanikut ngrihet në 1831 metra mbi nivelin e detit.
Nga këtu pamja është e mahnitshme, poshtë shtrihet Gjinari, përtej duken kreshtat e Shpatit dhe majat e Tomorrit që humbasin në horizont. Ajri është i ftohtë, i dendur dhe i pastër, ndërsa ndjesia që përjeton në majë është ajo e plotësisë dhe përbashkimit me natyrën.
Zbritja ndjek të njëjtin shteg, duke kaluar sërish pranë liqenit dhe pyjeve të bukura të Shpatit. Rrugës, bora nën diell fillon të shkëlqejë, pylli mbushet me aromën e tokës së lagur dhe ndien se çdo hap të ka çuar më afër një përvoje të rrallë.
Në kthim drejt Elbasanit, rruga përmes maleve duket më e qetë dhe më e lehtë. Brenda vetes mbart aromën e pyllit, tingullin e burimeve dhe kujtimin e një dite të kaluar mbi re, në majën e Bukanikut, aty ku natyra të kujton se bukuritë më të mëdha janë shpesh më afër nga sa mendojmë.
Në majën e Bukanikut, në 1831 metra mbi nivelin e detit, ndihesh sikur je shumë afër qiellit. Aty ku ajri është më i pastër dhe horizonti hapet pa fund, çdo frymëmarrje të kujton se qetësia e vërtetë gjendet në natyrë. Një vend ku koha ndalon dhe gjithçka përreth duket më e pastër, më e gjallë, më e afërt me shpirtin.
Nga këtu, kupton se Elbasani nuk është vetëm qendër historike, por edhe portë drejt lartësive që frymojnë qetësi.